Vanaf het moment dat bloemen en planten ontloken dit voorjaar, was de jonge Reuzenbalsemien in het vizier van alle helpers in onze tuin. Goed te onderscheiden en makkelijk uit de grond te trekken. Een gecoördineerde actie heeft veel opgeleverd. Bij elkaar opgeteld zijn er honderden gevonden. Is de tuin nu vrij van deze invasieve exoot? Was het maar waar. Drie dagen geleden ontdekte ik een vijftiental tussen de bietjes. De kleur van de plant werkte hier als camouflage want alleen door de hoogte viel zij op. Bij toeval zag ik vandaag in hetzelfde bed nog meer springbalsemien, een fractie kleiner en daardoor de vorige keer aan mijn oog ontsnapt. De plant groeit snel en scherp opletten blijft de boodschap.

De constructie van gaas waar een ietwat schriele, klimmende plant inmiddels de top heeft bereikt, krijgt te weinig aandacht. Hoe ik dat weet? Wel, als voorbijgangers vaker hadden stilgestaan bij de plant en de vruchtjes gegeten, hingen er nu niet van die groene dikzakken. Groot en dik smaken ze niet lekker meer, deze olijfkomkommertjes. Groot en dik wijst op zaadvorming. Prachtige, merkwaardig gevormde zwarte zaden. U begrijpt, het gaat ons natuurlijk niet om de zaden. Het zijn de smakelijke vruchten die wij aanbevelen. Bij een grootte van ongeveer drie cm. niet te versmaden. Piepkleine komkommertjes die een olijf proberen na te doen.

Elke dag even langs het hek lopen, in de tuin of aan de buitenzijde. Bramentijd is begonnen en er hangt heel wat, aan takken met doornen en aan doornloze takken. Wilt u proeven? Voorzichtig met plukken. De kleinere soort met een rode waas over de lange takken is de Japanse Wijnbes, met rode, zoete vruchtjes. Ook stekelig. Braam, framboos, wijnbes …allemaal vruchtplanten behorend tot de soort Rubus. Een bakje bramen meenemen? De vrijwilligers helpen u graag.

Kardoen bloeit in het tweede jaar. Dat ik foto’s van de bloemen kan tonen, laat zien dat ik geen maaltje heb bereid van deze plant. De sappige nerven van het jonge blad in het eerste jaar, daar draait het namelijk om. Om de wat bittere smaak te verzachten, worden de bladeren eerst gebleekt. Binnenkort gaan wij in de Wijktuin enkele grotere planten inpakken door stro, een rieten matje of jute om de bladeren te wikkelen. Een boek over “De Groentetuin” (1872) legt uit hoe dat gaat: