Meestal wordt hij gebracht met de wagen. Deze zomer koos hij er soms voor om met de motor te komen, gekleed in een stoer jasje. Eenmaal gearriveerd op de Wijktuin, altijd op een maandag, gaat hij op eigen benen verder. Zolang hij ronddwaalt, staat de wagen of motor onbewaakt geparkeerd op de middencirkel. Het kleine fruit langs het hek is het eerste dat wordt geïnspecteerd, frambozen vallen altijd zéér in de smaak. Vervolgens bezoekt hij het Bij-eenhuis om te zien hoe het de bijen vergaat. Vorige week liep hij links van het huis naar achteren en daar heeft hij mij met brede armgebaren duidelijk uitgelegd wat bijen aan het doen zijn: bijen zijn druk bezig en maken honing. Een snelle doorsteek door de bloementuin, heen en terug, maakt hem zichtbaar vrolijk. Na de bijen en de bloemen is het tijd om contact op te nemen met het thuisfront. Hij neemt plaats in de middencirkel en via een smartphone vertelt hij enthousiast over zijn rondgang in de Wijktuin. Dan is het tijd om zich terug te trekken in de wilgentipi waar hij zich in alle rust overgeeft aan bespiegelingen. Zijn vaste begeleider neemt plaats in een stoel naast de tipi en wacht geduldig af. Regelmatig worden ervaringen uitgewisseld tussen die twee. Als hij is uitgespeeld, dan is dat het sein om verder te trekken. Al bijna zijn hele leven bezoekt Jax, net drie jaar geworden dit voorjaar, wekelijks de Wijktuin.

Voorjaar 2018 raakte ik bij een tuincentrum in gesprek met iemand in de rij bij de kassa. Hij had een tomatenplant gekocht, een aardig exemplaar met prille okselknoppen. “Zo, zo, u gaat hier met dieven de deur uit”, merkte ik op. Daarop vertelde hij mij dat hij tomatendieven altijd opkweekte tot nieuwe planten. Zijn verhaal heb ik onthouden. Het leek mij de moeite waard om het eens uit te proberen.

In de Wijktuin zijn de tomatenplanten, zowel in de kas als buiten in de volle grond, tijdens de groei goed onderhouden en steevast van okselknoppen ontdaan. Toch zie je daarbij wel eens iets over het hoofd. Toen ik dit jaar in de Wijktuin enkele grote dieven ontwaarde, heb ik ze verwijderd en thuis in een pot met water gezet. Ik wilde wel eens zien of het waar was wat die mijnheer mij had verteld. Zou het lukken? Nou en of!

Op de foto is – links – te zien dat de stekken flink wortel hebben geschoten. In mijn kasje thuis was geen ruimte meer en de gewortelde stekken heb ik daarom buiten in de volle grond gezet. Om een stevige plant te verkrijgen, zijn de onderste bladeren verwijderd en is de plant heel diep de grond in gegaan. De foto rechts onder toont de eerste rijpe tomaat, geplukt op 30 augustus: een vleestomaat van maar liefst 260 gram. Rechts boven de plant met de resterende vruchten, groen nog.